بانسیم دودستش پریشان

میکند هرنفس موی من را

گوئیا من لب ساحل هستم

اونسیم دل انگیزدریا

بوسه بر صورتم میزند او

پاسخم بوسه ای آتشین است

زان سپس چشم هایم ببندم

نیک دانم لبش در کمین است

من غنوده در آغوش گرمش

او دوچشمش برویم گشوده

همچوآن آسمانی که در صبح

دلبرش رازشب ها ربوده

میکند زیرگوشم به نرمی

زمزمه راز عاشق شدن را

میرباید مرا خوابی آرام

میشوم فارغ از ترس فردا

باز هم با دوستش پریشان

میکندهرنفس موی من را

میگشایم دودیده برویش

تابیابم من آن جسم و تن را

وای بر من کزین خواب رنگین

تاپریدم من اوراندیدم

قصه ی خواب خود با سراشکم

روی شعرم به نرمی کشیدم...